Interview met Koos de Bree, Alaska 2009

augustus 2009

Sinds zo’n 21 jaar maakt Koos de Bree regelmatig visreizen naar Alaska. Daar vist hij tijdens floatingtrips vooral op salmoniden. Tijdens die trips is Koos altijd vergezeld van een of meerdere reisgenoten . Op die manier beviste hij door de jaren heen zo’n 15 rivieren. De laatste 10 jaar beperkt hij zich tot enkele rivieren waar het floaten niet te moeilijk is en waar natuurlijk veel en ook veel verschillende soorten vis te vangen zijn.

Als je een gedetailleerd verslag van zo’n floatingtrip wilt lezen, kun je terecht op onze site www.meivlieg.nl. Onder de knop INFO vind je in 2006 een driedelig dagboek dat is bijgehouden tijdens zo’n trip in 2005. Het werd bewerkt en in de INFO geplaatst door Jan Bolt
Het leek ons, de redactie, leuk om Koos eens via een paar vragen zelf aan het woord te laten over zijn visreizen naar Alaska. Het verslag dat Ton hiervan maakte, tref je hieronder aan.

 

Jan: Hoe ben je ooit begonnen aan de Alaska trips?
Koos: We gingen vroeger altijd met de hele familie op vakantie naar Joegoslavië. Mijn zoons wilden echter eens wat anders en zo gingen we op familiebezoek naar Canada. Hier werd direct een weekje zalmvissen aan gekoppeld op Vancouver Island. Dit tripje beviel ons zeer goed, dus er werd gekeken naar andere mogelijkheden om te vissen in het buitenland. Thuis heb ik contact gehad met Peter Duivelshof. Hij organiseerde floatingtrips naar Alaska. Deze trips kostten echter 5000 gulden per persoon, dus maal 4 …..kassa. Dus heb ik besloten dan maar op eigen houtje naar Alaska te gaan.
Vanaf 1990 heb ik mensen meegenomen op reis. In het begin ging ik jaarlijks 2 of 3 maanden weg maar vanaf 1998 doe ik het iets rustiger aan.

Jan: Wat zijn de belangrijkste zaken die bij de voorbereiding van zo’n trip aan de orde komen?
Koos: Erg belangrijk is om zo min mogelijk bagage mee te nemen. Vanuit Nederland mag je 2 x 23 kilo meenemen maar vaak zijn de regels van de binnenlandse vluchten strenger. Dit betekent dat je zorgvuldig moet afwegen wat je wel en wat je niet wil meenemen. Het eten en het drinken wordt in Alaska zelf ingekocht. Hierbij moet je goed letten op de hoeveelheden en de houdbaarheid. Je wilt tenslotte geen beschimmeld brood eten. Verder neem ik altijd een geweer mee, daarover vertel ik straks meer.

Jan: Jij kookt altijd voor het hele gezelschap. Voel je dat als een verantwoording of vind je het plezierig om te doen?
Koos: Het koken is een beetje noodzakelijk kwaad. De meeste mannen zitten er niet op te wachten en feitelijk kan er ook maar 1 persoon tegelijk achter het gasstel. Je hebt maar twee pitjes en daar moet je alles op doen. Verder ben je constant aan het zoeken naar je spullen. Doordat je steeds verkast, staan de koelboxen altijd weer door elkaar en liggen er spullen op, dus je zoekt je rot. Ik ben toch elke dag wel een paar uur bezig met het verzorgen van het kamp. Die uren zou ik liever gaan vissen, dus een hobby is het niet.

Jan: Voel je je ook verantwoordelijk voor wat er tijdens zo’n trip gebeurt?
Koos: Jazeker, er kan van alles mis gaan, slecht weer, tegenvallende vangsten en de sfeer in een groep kan beïnvloed worden door mensen die te fanatiek zijn. Ik probeer dat allemaal in goede banen te leiden. Voor zover mogelijk dan, want je hebt niet overal invloed op. Maar de vistrip is voor mijzelf pas geslaagd als me dat allemaal in voldoende mate lukt..

Jan: Welke problemen of tegenvallers heb je de afgelopen jaren zoals moeten overwinnen? Koos: Nou ja, ik heb wel eens een probleempje gehad met 2 beren. We waren met z’n vieren, 2 visvrienden, mijn jongste zoon Richard en ikzelf. Het was op de laatste dag voordat we weer door het watervliegtuig zouden worden opgehaald. Mijn vrienden wilden een paar zalmen mee naar huis nemen, die we eerder die dag hadden gevangen. De zalmen werden schoon gemaakt en naast de 2 rafts in het water onder enkele stenen gelegd op de avond van onze laatste overnachting aan de rivier.
Ik had ook nog wat vuilnis bij de rafts staan en onze bruine vrienden hebben dat kennelijk geroken. De beren kwamen op de vuilnis af, vonden ook de zalmen en dansten uiteindelijk over de rafts waardoor er verschillende luchtkamers lek raakten. We konden dus niet meer verder. Gelukkig werden we opgepikt door een bootje en konden we in een lodge slapen. Met heel veel mazzel konden we de volgende dag toch nog mee met het watervliegtuig, want we waren veel te laat terug op de plaats waar we opgepikt zouden worden. Na deze gebeurtenis heb ik via de baas van de bushpiloot een zware shotgun aangeschaft, die ik nu altijd bij me heb.
Het volgende jaar (1992) op de tweede dag op de rivier, een uur of acht in de morgen, stond ik de eieren met spek te bakken. Toen er aan de overkant van de rivier een beer op de geur afkwam en hij aanstalten maakte om via een omgevallen boom een bezoek aan ons camp te brengen, kwam mijn nieuwe geweer meteen goed van pas. Stenen gooien en een paar keer in de lucht schieten zorgden ervoor dat de beer na lang aarzelen van gedachten veranderde. Maar pas op, ze laten zich niet altijd maar zo afschepen. Een half uur later kwam hij het van de andere kant nogmaals proberen. Het kamp opbreken en verder de rivier af floaten is dan het beste wat je in zo’n geval kunt doen .

Een ander probleem is dat als de rivier door heftige regenval soms veel sneller gaat stromen de stroomversnellingen gevaarlijk kunnen worden. Het is ons daarbij één keer overkomen dat we uit onze raft werden geslingerd. Gelukkig sloeg de raft toen niet ondersteboven. We zwommen in ons waadpak naar de kant en droogden ons zo goed mogelijk af. De raft hadden we nog net kunnen pakken maar we moesten met één peddel verder de rivier af. We tolden alle kanten op! Met ons hakbijltje hebben we toen provisorisch een soort peddel gemaakt. Een paar kilometer verder kwamen we echter diverse peddels tegen. Niet alleen van ons, maar ook van andere floaters!

Jan: Wat voor vissoorten worden er gevangen en met welke hengels en vliegen?
Koos: We hebben 5 verschillende soorten zalmen : Pink, King (chinook), Red, Chum en Silver. Verder nog forelsoorten zoals Arctic Char, Dolly Varden, Regenboog en Vlagzalm.Voor Pink zalm is een afma 7 zwaar genoeg, voor Silvers (Coho) Chum en Reds is een 8 de juiste vlieghengel. Als je een King (Chinook) zalm op de vliegenhengel wilt vangen is een 10 of 11 voor de heel grote jongens je beste keus. Voor de diverse soorten forel is de 6 de fijnste vlieghengel en een 4/5 voor vlagzalm.
Vliegen zijn heel verschillend, van zalmeitje tot propellervliegen. De vangst is erg afhankelijk van de rivier en de hoogte. Niet op alle plekken vang je dezelfde vissen, dus gedurende de trip wisselt het aanbod steeds. Dat houdt het ook interessant.

Jan: Hoe was je laatste trip?
Koos: Aardig goed. Het weer was matig en de rivier was hoog. Dat maakt het floaten wel een stuk makkelijker. De meeste van ons vingen enkele honderden vissen, het meeste Dolly Varden en Arctic Char maar ook zo’n 40 Silverzalmen!
Dus reden om te klagen was er niet.

Jan: Waarom ga je eigenlijk altijd naar Alaska?
Koos: Ik ga niet altijd naar Alaska, en Alaska is ook niet alleen zaligmakend. Maar ik heb daar in de loop der jaren veel ervaring opgedaan. Als je in Alaska op de juiste tijd naar de juiste rivier gaat, is het vliegvissen daar gewoon heel erg goed.
Je kan daar dan veel en ook mooie grote vissen vangen. Soms gaan er vissers mee die geen enkele vliegvis ervaring hebben. Toch kunnen die in Alaska ook hun visjes met de vliegenhengel vangen! Een haakje nummer 20 is daar niet nodig.
Besef echter wel dat zo’n floating trip met kamperen en steeds verkassen iets anders is dan vissen in Duitsland of Oostenrijk met ‘s avonds in het hotel heerlijk eten en drinken! Elk voordeel heb z’n nadeel, zoals Johan Cruijff zegt.
Het leven is kort, dat besef je het beste als je ouder begint te worden zoals ik zelf.
Als het financieel geen problemen (thuis) geeft en je wilt heel graag een keer goed met de vliegenhengel vis vangen, dan is Alaska de place to be. En wacht niet tot je te oud bent en er geen zin meer in hebt!

Jan: Tot welke leeftijd hoop je deze inspannende trips te maken?
Koos: In ieder geval nog wel een paar jaar. Het wordt wel zwaar dus ik ga vaker naar Canada en de tropen omdat dat minder vermoeiend is.

Ton van Dalen / Jan van Westerop

Google Maps