Engelse les 2008
Je hebt visvakanties en je hebt andere vakanties. De visvakanties staan borg voor onbedorven en onbeperkt hengelsport plezier. Tijdens die andere vakanties heb je ook wel lol, maar toch anders.
Zit ik er ver naast als ik het vermoeden heb dat de meesten onder ons trachten om iets van vissen ook in zo’n ‘andere’ vakantie binnen te smokkelen? Volgens mij niet, en het kan ook wel samengaan, maar het zal erg afhangen van de toegeeflijkheid van eventuele partner of het aantal/leeftijd van aanwezig kroost.
Afgelopen april stond er een ‘andere‘ vakantie op het programma. Reisdoel was het zuidwesten van het Verenigd Koninkrijk, de grens tussen Devon en Cornwall. Nu wil het toeval (hum) dat er in dat gebied een mooie rivier stroomt, de Dart. Naamgever o.a. aan een prachtig natuurgebied (Dartmoor) en een leuk plaatsje (Dartmouth). Vlak voor het vertrek nog toch nog even gezocht op het web en ja hoor, een mooie site, met kaartjes van stretches en uitgerekend een pub waar je vergunningen kunt kopen.
Opvallend is wel dat er een strikte hiërarchie binnen de club heerst. Als beginnend lid mag je jezelf te buiten gaan aan kneuzen als bruine forel en vlagzalm, pas nadat je jarenlang contributie hebt betaald mag je op zalm vissen. Op een gereserveerd stukje rivier. Heerlijk Brits, zo’n klasse der bevoorrechten… misschien iets voor de Meivlieg?
Achter het scherm kreeg ik na de eerste euforie al allerlei deprimerende gedachten. We zouden een week gaan, hoe kan ik in die korte tijd de rivier verkennen, zeker met die onbeholpen onervarenheid van mezelf op dat stromende water? Dan begint de twijfel nog meer toe te slaan, waadpak mee, schoenen, hengels, reel, dat is nog wel te doen, maar welke vliegen? Afijn, we nemen wel wat meer dozen mee.
Nu nog iets bedenken wat de vrouw des huizes kan doen, misschien kan ze in de buurt van het water op een grote steen in de zon (huh, this is England, weet je nog) Sudoku’s oplossen. Of zou ze het leuk vinden om in haar eentje in een pub te gaan zitten? Kortom, het laat zich raden: na een tijdje peinzen valt dan toch maar het besluit om die vliegvis spullen maar te laten voor wat het is en een heerlijke ‘andere’ vakantie ligt in het verschiet. De Dart, dat komt nog wel een keertje. En anders zijn er nog de Dvd’s van Oliver Edwards (zou hij weten dat er al jaren een nieuw type Mini te koop is? Zal hij wel niks aan vinden, geen echt Britse auto meer).
Vlak voor het vertrek nog een ingeving. Je weet maar nooit, een licht werphengeltje en dito molentje plus wat spinnertjes en lepeltjes mee in de auto. Hup, tussen de wandelschoenen en regenkleding. Halverwege de week, na vele kilometers struinen, klif op en klif af, pasteien met curry chicken en natuurlijk Devon cream teas, is daar Het Moment. Het moment waarop de visserij de gewone vakantie binnensluipt.
Na weer een actieve dag besluiten we nog even te stoppen bij een monument op het prachtige strand van Slapton Sands. Het monument staat daar ter herdenking van de Yanks die op 28 april 1944 tijdens een grote landingsoefening voor D-Day zijn verdronken of door eigen vuur gesneuveld. Al in het begin van de oefening zonken op zee enkele vaartuigen na een aanval door Duitse Schnellbote die toevallig in de buurt waren. Veel mannen trokken hun reddingvest verkeerd aan (geen instructies!), waarna zij door hun zware bepakking verkeerd om in het water kwamen te drijven en verdronken. Van degenen die aan land kwamen liepen vervolgens velen door een afzetting heen en kwamen terecht in zware beschietingen vanaf zee. Eisenhower wilde dat zijn mannen zouden wennen aan oorlogsomstandigheden, zodat scherpe munitie werd gebruikt. In totaal kwamen die dag 638 man om, terwijl de daadwerkelijke landing op Utah Beach waarvoor zij oefenden, het leven kostte aan 200 man. Direct na deze tragisch verlopen oefening werd een zwijgplicht opgelegd. Men vreesde voor de moraal van de rest van de troepen maar vooral was men beducht voor de mogelijkheid dat de Duitsers zouden begrijpen waarvoor men oefende. Slapton Sands was namelijk een perfecte kopie van ‘Utah Beach’ in Normandie.
Je staat toch anders aan de waterkant met dit besef. Dat gold wellicht niet voor de twee Engelse knapen die allebei met een zware hengel en dito lood met een paternoster aan het vissen waren. Of ze Duitse schepen in het vizier hadden weet ik niet maar ze probeerden ze zeker in gedachten te raken. De twijfel verdween al snel toen ik ze verdraaid nog aan toe makrelen zag vangen. Gedurende een aantal worpen was het beet, steeds 2 of 3 vissen.
In een rap tempo werden ze binnen gehaald en in een plastic zak gedaan. Even later was het feest weer voorbij. Nieuwsgierig maakte ik een praatje en vroeg het nog iets met getij te maken had, wind of tijdstip? Dit was naar hun mening niet het geval. Opeens begon een van de twee te roepen en hij wees naar het water. Een grote school makrelen joeg aan de oppervlakte. Bliksemsnel schoten de vissen vaak met de rug boven water achter prooivisjes aan. Het water kolkte en steeds doken er grote sterns tussen de makrelen en aten zo ook hun buikjes rond. De jongens dachten natuurlijk ook aan ronde buikjes en renden met de school mee en vingen zo nog wat vissen, nu 4 tot 5 makrelen per haal. Het deed een beetje denken aan warme zomers, op overvolle boten op de Noordzee, bonken lood en tuigen in de war etc.
De volgende dag had weer een actief programma. Je raad het al, de hele tijd ‘brandde’ mijn hengeltje in de kofferbak. Aan het eind van de middag moest ik met veel tegenzin worden overgehaald om weer naar Slapton Sands te rijden. Geen kolkende zee te zien. Ook geen sterns. Toch geprobeerd en verdomd, na enkele worpen voel ik een aanbeet en begint de lijn van mijn molentje te lopen. Onder de indruk van de kracht aan de andere kant van de lijn begin ik voorzichtig de vis binnen te halen. Het lichte hengeltje had liever een ander beroep gekozen.
Diverse keren trok het beest door de slip. Nou, daar sta je dan, in een prachtige omgeving met een prachtige vis. Het feest herhaalde zich nog enige malen. Gelukkig waren er nog twee namiddagen over en het zal duidelijk zijn dat deze nuttig werden besteed. Ik kwam er snel achter dat áls er grote sterns of meeuwen te zien waren die in het water doken, het zaak was om daar toch snel heen te bewegen. Het betekende veel meer aanbeten. Zo’n aan de oppervlakte jagende school heb ik echter niet meer gezien, ook die twee jongens niet meer. Die zaten waarschijnlijk thuis met vette handen tegen mum te roepen dat ze geen makreel meer konden zien.
Had ik met een vliegenhengel net zoveel succes gehad? Enkele vissen beten op slechts een zes- of zevental meters van de branding in het slanke 10 grams lepeltje. Het was duidelijk te zien dat er al vrij snel een diepere geul parallel aan het strand lag. Die had ik wellicht met de vliegenstok kunnen bestoken. Verreweg de meeste vissen ving ik echter veel verder van de kant. Enne.. veel lol was mijn deel!
Engelse les 1: bij een ‘andere’ vakantie is verstandig om een gemakkelijk (hengel)setje mee te nemen en het hoeft geen vliegenstokje te zijn….
Engelse les 2: kijk eens naar de omgeving waar je bent en wie weet wat er valt te ontdekken.
Engelse les 3: zei de ene makreel tegen de andere: “seatrout: eat your heart out! “
Maarten Buijs