Vliegvissen met hindernissen. Kroatië 2009

De Kupa in Kroatië . Afgelopen winter vroeg Lino of ik zin had om weer eens en reisje te maken. Hij stuurde een aantal mogelijke bestemmingen door waaronder de Kupa in Kroatië. De website zag er veel belovend uit en de keuze was dan ook snel gemaakt. Lino maakte via email contact met Mislav, die een guesthouse runt pal aan de rivier. In de door ons uitgezochte periode was het huis gelukkig nog vrij.

Anne-maria, de vrouw van Mislav, voorzag ons elke dag van een ontbijt en een heerlijk avondmaal, dus wij konden ons volledig op het vissen concentreren. Alleen de drank moesten wij zelf verzorgen maar ook dat was geen probleem. Twee flessen whisky zaten er al in de auto en een paar kratjes bier haalden wij bij de plaatselijke supermarkt.

 

We zouden dus met z’n tweeën gaan omdat onze vaste vismaten John en Ernst het te druk hadden met werk, kinderen, trouwerij en andere zaken. Gelukkig viel er het een en ander te regelen zodat het toch nog een reis voor 4 personen werd.

Op donderdag 7 mei 2009 om 5.00 uur ’s ochtends vertrokken wij met goede moed richting het zuiden. Zowel in Duitsland als in Oostenrijk wordt veel aan de weg gewerkt, dus dat houdt ontzettend op. Tegen het eind van de middag besloten we in Slovenië te overnachten. Zowel Lino als John zijn hier eerder geweest, dus een appartement was snel geregeld. Dit appartement ligt aan de Sava, een wonderschone rivier met een blauwe kleur. Vanaf een bruggetje zagen wij al verschillende forellen en vlagzalmen staan. Misschien iets voor volgend jaar?

De volgende dag arriveerden wij al vroeg op de plaats van bestemming. Snel de tassen uitgepakt en op naar het water. Na 5 minuten waden, hoorde ik Lino al schelden. Mijn waadpak is godver.. lek. En inderdaad, zijn nagelnieuwe Orvis pak, bleek zo lek als een mandje. De toon was gezet en er zouden nog meerdere voorvallen plaatsvinden.

Gelukkig bleek het visbestand in de Kupa van uitstekende kwaliteit. De ene vlagzalm was nog mooier dan de andere. Na een middag en een avond vissen kwamen we terug bij het huis. Ik kreeg ineens ontzettend pijn in mijn reet. Na onderzoek op het toilet, bleek ik ineens een enorme aambei te hebben. Zo dat gaat lekker. De hele nacht niet geslapen van de pijn en de volgende dag stond een tripje met Mislav als gids op het programma. Dat werd dus afgezegd en Lino en ik gingen op zoek naar een apotheek. Gewapend met een tube zalf werd er natuurlijk fanatiek verder gevist.

Aan het einde van de visdag kwam Ernst half kreupel terug bij het huis. Gevallen in de rivier, op zijn knie. Het waadpak had het gelukkig overleefd maar de knie werd behoorlijk dik. Dat kan er ook nog wel bij. Ernst is natuurlijk geen mietje en stond ’s avonds al weer driftig te werpen en te strippen.

Tijdens de trip bleken bepaalde vliegen het veel beter te doen dan anderen. De standaard Klinkhamer werd hier niet erg gretig genomen. Lino en John beschikken samen over een arsenaal aan vliegen en de best vangende bleken CDC‘tjes en sedges van hertenhaar. Ernst en ik waren dus dagelijks bezig om vliegen te “lenen”. Af en toe wilde ik nog wel eens een nymph in een diepe pool proberen maar voor 90% werd er droog gevist. Schitterend om in het heldere water de vlagzalmen en forellen te zien stijgen en vervolgens de dril aan te gaan. De vissen zijn volledig wild (er vinden geen uitzettingen plaats) en dat was aan de kracht van de vissen te merken.

De Kupa stoomt door een weinig ontwikkeld gebied. Dit heeft een positieve invloed op de natuur. Tijdens het vissen sta je regelmatig oog in oog met een slang, een pad of een ander dier. Zeer speciaal was de zwarte ooievaar waar we helaas geen foto van konden maken. Er schijnen ongeveer 600 beren in dit gebied te leven en Mislav heeft er zelfs een in zijn tuin gehad. Dit dierenleven geeft nog een extra dimensie aan zo’n vistripje.

Op een avond besloten Lino en ik niet te gaan vissen maar om te filmen en foto’s te nemen. John en Ernst stonden als 2 fotomodellen voor een hengelsportblad in de rivier en zij namen verschillende houdingen aan. De vissen wilde op dat moment niet erg bijten, dus John deed of hij er een grote vis aan had en trok zijn hengel krom. Knak, klonk het droog en daar brak de Winston Boron X2 in twee stukken. Zo, dat kon er ook nog wel bij. Lino en ik waren het er over eens dat als dit bij ons gebeurd zou zijn, de visdag definitief ten einde zou zijn. John dacht daar anders over en haalde gewoon een andere hengel uit zijn auto en viste verder. Natuurlijk baalde hij als een stekker maar hij liet zich niet uit het veld slaan. Bovendien mag hij er van uit gaan dat deze breuk onder de garantie valt. John heeft aangegeven dat zodra e.e.a. geregeld is, wij het filmpje op U-Tube mogen zetten. Wij houden u op de hoogte.

De dagen vlogen voorbij en op 15 mei om 5.30 uur vertrokken we voor de terugreis. Ondanks alle “baustellen” stond ik om 20.30 lekker onder een warme douche. Ondanks de verschillende tegenslagen hebben we een fantastische trip gemaakt en het besluit is nu al gevallen om volgend jaar weer te gaan.

Ton van Dalen

Google Maps